Rozdział 2 "Nigdzie nie idziesz."

Leżałam na łóżku wpatrując się w kawałek papieru który otrzymałam dzisiejszego dnia od „mrocznego i niebezpiecznego”. W głowie miałam mętlik. Czego mógł ode mnie oczekiwać. Zapewne chciał się jedynie zabawić. Moje niedoczekanie. Nie dam się tak traktować jakiemuś marnemu piłkarzynie. Ma pieniądze i myśli, że może wszystko? Mowy nie ma. Ostatni raz popatrzyłam na numer zapisany twardym męskim pismem po czym zgniotłam kartkę w dłoni i wrzuciłam do kosza obok biurka.

Zamknęłam oczy i jedyne co widziałam to błysk w tych niemal czarnych tęczówkach i cwaniacki uśmiech. Nie mogłam pozbyć się z głowy tego obrazu. Irytował mnie swoim sposobem bycia jednak był także intrygujący. Było po nim widać, że nie rezygnuje tak łatwo z wyznaczonego celu. Ale ja nie byłam celem. Nie miałam zamiaru wplątywać się w jakiekolwiek relacje z piłkarzami. W przeciwieństwie do mojej przyjaciółki. Liv najwyraźniej miała inne plany. Nie mogłam pozbyć się obrazów Hiszpana z mojej głowy. Jego głos. Wzrok. Sposób w jaki patrzył na mnie. To wszystko było przesycone jakąś…żądzą. Nie! Tego było już za wiele. Nie mogłam tak myśleć. Nie mogłam pozwolić mu wygrać. Sięgnęłam po telefon aby sprawdzić godzinę. 3:01. A rano praca. Musiałam z tym skończyć bo w przeciwnym razie w będę spać w kawiarni. Nie mogłam oprzeć się pokusie sprawdzenia pana mrocznego w Internecie. A więc Liv mówiła, że nazywa się Valdes..

Víctor Valdés Arribas – hiszpański piłkarz, pochodzący z Katalonii, grający na pozycji bramkarza w FC Barcelonie. Jest najbardziej utytułowanym bramkarzem w historii FC Barcelona. Lat 33.

No cóż.. nie tego się spodziewałam. Myślałam, że to jakiś bogaty piłkarzyk który myśli, że może wszystko bo jest bogaty. Tymczasem on naprawdę osiągnął wiele. Ale to nie znaczy, że może traktować mnie jak rzecz. Dość myślenia o nim! Jak na razie musiałam skupić się na pracy.

Praca. Coś co dla większości ludzi jest przykrym obowiązkiem dla mnie była to czysta przyjemność. Mogłam oderwać się od szkoły, książek i całego tego zamieszania. Dzień właśnie dobiegał końca a nasze humory były coraz lepsze. Od feralnego spotkania z panem tajemniczym minął tydzień. Tydzień w ciągu którego setki razy patrzyłam na świstek papieru który mi wręczył siłą powstrzymując się przed wykręceniem numeru napisanego surowym męskim pismem. Chciałam usłyszeć jego głos. Nie mogłam zapomnieć o tym krzywym uśmieszku i błysku w niemal czarnych oczach. Gubiłam się. Nie wiedziałam co się ze mną działo. Dlaczego o tym myślałam? Victor był ode mnie dużo starszy. Nie powinnam nawet zwracać na niego uwagi.. a jednak cos sprawiało, że chciałam wiedzieć co będzie dalej. Dlaczego dał mi swój numer i kazał zadzwonić? Zapewne myślał, że będę kolejną jego zabawką. Ale po moim trupie. Nie dam się wykorzystać mężczyźnie. Nie ważne jak bardzo był przystojny i sławny.

Otaczał mnie podekscytowany pisk Liv. Właśnie wybiła 19 a więc koniec naszej zmiany. Była sobota. Liv obiecała mi, że pokaże mi magię piłki nożnej i to, że Barcelona to więcej niż klub. Byłam do tego sceptycznie nastawiona. Nie lubiłam piłki nożnej i wszystkiego co z nią związane ale wiedziałam, że dla mojej przyjaciółki to niemal całe jej życie. Chciałam zrozumieć co ona widzi w tym wszystkim. 22 spoconych mężczyzn ganiających za piłką przez 90 minut. Hmm w sumie miało to może jakieś plusy, można było podziwiać wielu przystojniaków na raz jednak aby zachwycać się grą? No cóż.. nie wiem.

- Pośpiesz się Julia!- dobiegł do mnie pisk brunetki.- Mecz jest za 20 minut a ja nie zamierzam się spóźnić na mecz tylko dlatego, że szukasz kurtki!

Były takie momenty, że moja przyjaciółka stawała się nieznośna. Tak to był właśnie taki moment. Nie liczyło się nic więcej niż mecz. Ale niestety a może i stety nie dla mnie. Nie chciałam tam iść. Wiedziałam, że zobaczę tam kogoś kogo nie chciałam zobaczyć. Chociaż nie. Bardzo chciałam go zobaczyć jednak to była ostatnia rzecz jaką powinnam zrobić jednak obiecałam to Liv i nie mogłam jej teraz powiedzieć, że nie idę bo to by ją zraniło więc złapałam pierwszą lepszą kurtkę i wybiegłam z pokoju.

Byłam w szoku. Nie spodziewałam się, że zobaczę coś tak cudownego. Setki ludzi ubranych w bordowo-granatowe koszulki z uśmiechem na twarzach dumnie odśpiewujące hymn ukochanego klubu. To było coś czego nie potrafiłam pojąć. Dlaczego to jest aż tak ważne dla nich? Przecież to tylko sport.. a może jednak nie? Patrzyłam na twarze kobiet, mężczyzn i dzieci, nawet tych najmłodszych. Malował się na nich stres, duma i szczęście. Każdy z nich był uśmiechnięty, jakby pewny tego, że to ich klub wygra dzisiejszy mecz i uczyni ich szczęśliwymi. Nie widziałam u nich strachu przed przegraną jedynie podniecenie związane z tym co się za moment wydarzy. Spojrzałam w stronę boiska. Miałyśmy idealną pozycję w pierwszym rzędzie a więc widziałam wszystko i wszystkich idealnie.. nawet jego.

Stał tam. Skupiony zupełnie nieświadomy naszej obecności. Na jego twarzy malował się spokój i opanowanie jednak czułam, że to tylko przykrywka. Cały buzował podnieceniem tak jak każda osoba na tym stadionie. Był pewny siebie i stanowczy a przynajmniej taki był w stosunku do mnie. zastanawiałam się czy na boisku także jest taki. W pewnym momencie cały stadion zamilkł w oczekiwaniu. Wszyscy piłkarze stali na swoich pozycjach. Zabrzmiał gwizdek sędziego i w momencie rozległ się śpiew kibiców:

„Blaugrana al vent,

Un crit valent,

Tenim un nom, el sap tothom:

Barça!, Barça!, Barça!”

Byłam oczarowana. Chociaż trudno mi to przyznać to jednak wszystko było naprawdę magiczne. Kibice jak zjednoczona rodzina skakali, bawili się i śpiewali. Nie było tam miejsca na obcych, młodych, starszych czy innej płci. Bez względu na wszystko po prostu świętowali mecz ich marzeń. W tym momencie zapragnęłam stać się jedną z nich. Spojrzałam na LIv. Przyglądała mi się z szerokim uśmiechem na twarzy. Doskonale wiedziała co robi zabierając mnie tu. Wiedziała jak podziała na mnie atmosfera stadionu. Uśmiechnęłam się do niej i chwyciłam jej rękę ściskając w odpowiedzi. Obejrzałyśmy mecz do końca w pełnym skupieniu. Śpiewając i ciesząc się razem z resztą zebranych. Mecz zakończył się wynikiem 4:0 dla gospodarzy. A gdy stadion zaczął pustoszeć udałyśmy się w stronę wyjścia. Szłyśmy jakimiś podejrzanymi bocznymi korytarzami a kiedy spoglądałam podejrzliwie na Liv słyszałam tylko, że to skrót aby uniknąć kolejki do wyjścia. Nie pozostawało mi nic innego jak wierzyć przyjaciółce lecz kiedy dotarłyśmy do końca korytarza gdzie jedyne drzwi głosiły „SZATNIA” miałam ochotę zabić brunetkę. Za drzwiami było słychać śmiejących się i dogryzających sobie mężczyzn.

- Czyś ty zgłupiała?! Co my tu robimy?!- nim zdążyłam pomyśleć mój krzyk wypełnił korytarz. Nie miałam pojęcia jak się stąd wydostać. Pośpiesznie szukałam wzrokiem jakiejkolwiek drogi ucieczki kiedy drzwi otworzyły się z impetem a w nich pojawił się niezbyt wysoki szatyn o wesoło połyskujących oczach.

- Chłopaki! Chyba mamy fanki!- jego wesoły głos rozbrzmiał jak dzwon. Patrzyłam spanikowana jak za jego plecami pojawiają się coraz to nowych piłkarzy. Przepychali się i szturchali śmiejąc się głupkowato lecz kiedy ich oczy zatrzymały się na nas wszyscy na raz spoważnieli.

- Neymar! Znowu zaprosiłeś jakieś laski?- usłyszałam głęboki męski głos.

- Nie patrz tak na mnie! Tym razem to nie ja!- odezwał się drugi.

- Ostatnich nie dało się odpędzić.. do dziś mam gęsią skórkę!

- Ja tam nie narzekałem. Ta blondyna miała czym oddychać.

- Czy wy możecie się chociaż raz zamknąć? Mamy kobiece towarzystwo a wy dyskutujecie o jakiś dziwkach. Jesteście obrzydliwi.- rozległ się po pomieszczeniu już dobrze mi znany glos. Należał do obiektu westchnień Liv.- Kto przyszedł?- zapytał wychylając się na korytarz.- Liv! Julia! Jak dobrze, że jesteście!

- Danielu Alves da Silva! Czy chciałbyś mi coś powiedzieć?!- głos mężczyzny który otworzył nam drzwi nagle stał się piskliwy.- Czy ty mnie zdradzasz?! Dani! Ty chcesz mnie zabić!

- Jordi… kochanie czas skończyć z tabletkami przeciwbólowymi.- odezwał się sprawca paniki poklepując przyjaciela po ramieniu.- dziewczyny zapraszam do nas!- uśmiechnął się życzliwie i z oczarowaniem w oczach przyglądał się mojej towarzyszce. Weszłyśmy do środka. Wnętrze było utrzymane w barwach klubu. Otaczały nas bordo i granat. Pewnie większość osób na moim miejscu mdlałoby gdyby znalazło się tam, jednak to nie byłam ja. Czułam się tam dziwnie. Na moim ciele spoczywało kilkanaście par ciekawskich oczu. Nie wiedziałam jak mam się zachować. Nie próbowałam nawet ukryć mojego skrępowania. Patrzyłam z nadzieją na moją przyjaciółkę jednak ta nie zwracała na mnie uwagi. Zdawała się widzieć jedynie przystojnego piłkarza. Miałam tego dosyć.

- Liv. Ja muszę już iść. Obiecałam rodzicom, że wrócę dziś wcześniej…- to było kłamstwo jednak nie miałam ochoty na zabawy z piłkarzami.

- Na pewno nie możesz zostać?- popatrzyła na mnie błagalnie.

- Przykro mi. Widzimy się jutro w pracy?

- Pewnie.- powiedziała uśmiechając się do mnie radośnie.

- Miło było was wszystkich poznać. Do zobaczenia..- udało mi się wybąkać kilka słów. Przytuliłam koleżankę, chwyciłam za klamkę i wtedy usłyszałam ten głos..

- Nigdzie nie idziesz.

_________________________________________________________________________________

Cześć wszystkim:*

Wiem, że mnie nienawidzicie ale.. pozostała mi tylko nadzieja, że mimo wszystko czekacie troszkę na mnie. Pewnie myśleliście, że już was zostawiłam ale niestety nie. Zamierzam kontynuować bloga. Ostatnio miałam okropny zastój więc nie dziwcie się jakości rozdziału bo jest moim zdaniem jakiś taki nijaki ale pozostaje mi czekać na wasze opinie. Mam nadzieję, że jeszcze tu jesteście dlatego błagam was o komentarze pod tym rozdziałem bo muszę wiedzieć ile was jest Wystarczy mi jeden znak ale żebym wiedziała, że jesteście.

Zrobicie to dla mnie? :)